Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Στάση Ζωής..!


''Αν δεν γινετε σαν τα παιδιά δεν θα κερδίσετε τη Βασιλεία των ουρανων..''Ιησους Χριστός..Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, είχα βρεθει σε μια στιγμή απολυτης απελπισίας κάπου στην όχθη κάποιας λίμνης να κοιτάζω το μαύρο βυθό, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, μόνη μέσα στο κρύο..Ο κόσμος γύρω μου είχε αδειάσει απο αγάπη και νόημα, το μυαλό μου πονούσε, ήθελα κάπου,κάπως ν ανοίξω την καρδιά μου αλλά δεν ήξερα πού ούτε πως...Με μια τρελή σκέψη απελπισίας να γίνω ένα με το μαυρο βυθό, να ''γλυτώσω'' όπως νόμισα για μια στιγμή έμεινα ν αναμετρω την δύναμη της απελπισίας με τη δύναμη και την ανάγκη της ζωής..Και τότε..εκλεισα τα μάτια και είδα ολοκάθαρα αντικρυ μου μια πολύ όμορφη εικόνα του Αρχάγγελου Γαβριήλ που είχα αντικρύσει τυχαία κάπου..!Σα να στεκότανε πάνω απ τα κύματα και με κοιτούσε μ ένα συμπονετικό χαμόγελο..!Εξαφνα όλη η διαθεση μου άλαξε..Μια παραξενη ελπίδα δυνάμωσε απίστευτα μέσα μου χωρίς κάτι σ αυτό τον κόσμο να τη δυναμώνει..!Σαν απο ενστικτο, σαν κάποιος να με καθοδηγησε, γύρισα δίχως συγκεκριμένο λόγο και κοίταξα πίσω μου..Μέσα στην κατασκότεινη συνεφιασμένη νύχτα, λίγα μέτρα πιο πίσω απο την προκυμαία που καθόμουνα, είδα μια επιγραφή παράξενα φωτισμένη..Εγραφε ''ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ''..!!Πήρα αμέσως το μυνημα..!!''Αρχαγγελε Γαβριηλ...σ ευχαριστω..!''είπα μονάχα με τη σκεψη μου, κι ενα λυτρωτικό δάκρυ ενιωσα να μου καιει τα ματια..Ενα αστέρι αναψε τοτε στον ουρανο ανοίγωντας μια τρύπα μες στα σύννεφα κι εμοιαζε με χαμογελο ζωής..!Σαν τα χαμόγελα στα πρόσωπα των μικρών παιδιών..Εσβησα το τσιγάρο κι εφυγα για το σπίτι ευτυχισμένη σχεδον..Θυμάμαι ακόμα πως ακουγα την καρδιά μου να χτυπάει σαν να την ακουγα για πρωτη φορά..Σαν μια αισθηση πρωτοπλαστης ζωής..!Κι αληθεια ο Αρχάγγελος Γαβριήλ λενε ότι είναι αυτός που φέρνει στον κόσμο τις ψυχές των παιδιών που γενιούνται..Γενιούνται κι ύστερα.;Μεγαλώνουνε,και όπως ολοι τους λένε πρέπει να μάθουν..Να μάθουν να ζουν..Αναρωτήθηκε όμως κανείς τι είναι η ζωή;Τί σημαίνει μαθαίνω να ζω;Αν δε γίνετε σαν τα παιδια, είχε πει ο Ιησους,δεν θα κερδίσετε τη Βασιλεία του Θεου..Τί το διαφορετικό έχουν όμως τα παιδιά απο τους τόσο αποροφημένους απο τα προβλήματα και τη ''ζωη'' μεγάλους.;Ισως αυτά να ξέρουν καλύτερα τί είναι η ζωή..Είναι κοινωνικά στο φουλ και αυθόρμητα, χωρίς να ξοδεύουν αυτό το δώρο της επικοινωνίας, που όπως όλα τα πράγματα στη ζωή είναι δώρο Θεου, σε ανούσιες κοινωνικές τυπολατρίες..Μπορούν να πούνε στον καθενα σαγαπώ, να αγκαλιάσουν όποιον βρουν και συμπαθήσουν χωρίς να σκεφτονται καν ότι θα παρεξηγηθούν..Οταν κάτι δεν τους αρέσει ή το βρούν άδικο θα το εκφράσουνε απλά και ψύχραιμα, χωρίς φόβο και πάθος κι ας είναι μπροστά όποιος θέλει..!Οταν τη νύχτα ξαπλώσουνε στο κρεβατάκι τους, πριν κλείσουν τα ματάκια τους και κοιμηθούνε, αυθόρμητα αποζητούν το Θεούλη τους..!Κι είναι ικανά να προσευχηθούν με λόγια απλά, ζητώντας Του να έχει καλά απο τα αψυχα παιχνίδια τους, που για τα παιδιά όμως, ειδικά στο στάδιο του ανιμισμου, είναι αγαπημένες ζωντανες υπάρξεις, μέχρι τον αγνωστο εκείνο ανθρωπο που είδαν στην τηλεόραση ή άκουσαν το μπαμπά τους να μιλάει γι αυτόν, και φυσικά, όλον τον κόσμο..Αν τα πας στην εκκλησία δεν καταλαβαίνουν τις βυζαντινές προσευχές και χαίρονται παίζοντας ευτυχισμένα στη χαμογελαστή αγκαλιά του Χριστούλη.!Είχα δει κάποτε μια πολύ όμορφη τέτοια εικόνα..Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι, ηλικία νηπιαγωγείου, καθισμένα στα σκαλιά του ιερού, μπροστα στην πλαινή πορτα με τον Αρχάγγελο, να ανταλάσουν τρυφερά φιλάκια στόμα με στόμα..!!Εχουν μι αυθόρμητη αγνότητα, που προσδιορίζουν μεσα στην άδολη αγάπη και την κάθε μορφή  έκφρασής της, χωρίς να εγκλωβίζονται στον πουριτανισμό, χωρίς να καταπιέζουν την ψυχή τους σε ανούσια ''πρέπει'' ''δεν πρέπει''.. Στοιχεία που συχνά αντιμετωπίζονται απο τους ''μεγάλους'' με κάποια δυσφορία, κάποιο φοβο παρεξήγησης, και μια ελπίδα του τύπου μικρό είναι ακόμα, όταν μεγαλώσει θα μάθει.....Ετσι, μεγαλώνοντας, είτε το θέλουν είτε όχι, αποκτουν τη γνώση χάνοντας την επίγνωση..Γνώρίζουν τα ''πρεπει'' και τις περιστάσεις της κοινωνικότητας με τα όσα προβλήματα και την όση μιζέρια αυτά τα ''πρέπει'' συνήθως κουβαλούν, και χάνουν την επιγνωση της αληθινης επικοινωνίας..Τους λένε ότι είναι κακό να λένε ψέματα, και τα επιβραβεύουνε ωστόσο όταν επιτέλους εφαρμόσουνε ''καλώς'' τους κανόνες της κοινωνικής υποκρισίας, και δεν κράξουν για παράδειγμα το άδικο όταν αυτό έχει προταθεί απο τον ''αξιότιμο κύριο ταδε''...!!Ακόμα κι αν αυτός ο ''αξιότιμος κυριος ταδε'' είναι απλά κάποιο πρόσωπο σεβαστο, λογω κοινωνικού ρόλου, της οικογένειας ή κάποιος απλά μεγαλύτερός τους..!Αποκτούν τη γνώση της θρησκείας και της τυπολατρείας της και χάνουν την εσώψυχη επίγνωση του αληθινού Θεου σε καθε στιγμή της ζωής τους, σε κάθε τους σκέψη και συναίσθημα..Αποκτούν τη γνώση των κανόνων που έχουν οι ανθρωποι στη ζωή τους απο το φόβο τους να είναι αληθινοι, και χάνουν την αυθόρμητη επίγνωση της δικαιοσύνης στις πιο αληθινές στιγμές της ζωής..Κάτι σαν αυτό που είπε ο Ιησους πως όλοι οι ανθρωποι ανεξαρτήτως φυλής, πολιτισμικής ταυτότητας, θρησκείας, εποχής, έχουν το νόμο, τη δικαιοσύνη του Θεού γραμμένη κάπου μες στο βάθος της καρδιάς τους..Πως ο νόμος δεν ωφελει να είναι γραμμένος σε βιβλία ατελείωτα, αλλα μες στις καρδιές των ανθρώπων, επιγνωση δικαιοσύνης μέσα απ την αγάπη, για το Θεό, τον εαυτό και το συνάνθρωπο, την αγάπη για την ευτυχία και την πληρότητα..Επειδή έχω σπουδάσει παιδαγωγικά (επαγγέλομαι νηπιαγωγός)μπορω και μέσα απ τις επιστημονικες μελέτες να βεβαιώσω, πως είναι λανθασμένη η άποψη ότι τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν..Καταλαβαίνουν ακόμα κι όσα δεν καταλαβαίνουν οι μεγάλοι..!Εχουν απλά το προνόμιο να σκέφτονται με τον δικό τους, αμόλυντο ακόμα, εγκέφαλο και να μη διαχωρίζουν τη σκέψη απο το συναίσθημα και την άμεση, ακατέργαστη επαφή με τη ζωή..Κι αληθεια δεν θα ήταν όμορφος ο κόσμος αν αντι να διδάσκουμε στα παιδιά τη μεγαλίστικη μιζέρια μας, διδαχθούμε απ αυτά την αληθινή ευτυχία..;Καποτε βρεθηκα στην τάξη ενός νηπιαγωγείου, ώρα διαλείματος,ένα κουβάρι με 14 παιδάκια στο χαλί..''ακινητοποιημένη'' απο έναν μικρούλη που μ έπιασε στο κυνηγητό, με τ άλλα 13 να έχουν πέσει απο πάνω μου θριαμβευτικά να με γαργαλήσουν..!Ημουν ακόμα ταλαιπωρημένη απο μια προσφατη γρίπη αλλά γέλασα μαζί τους και το χάρηκα με την ψυχή μου.!Δεν λέω να μην τα οδηγήσουμε στη γνώση, αλλά να προφυλάξουμε ταυτόχρονα μέσα τους την αξιοθαύμαστη αυτή παιδικότητα που έχει όντως κάτι το αρχαγγελικο.. κάτι γλυκό και δυναμικό συνάμα..Εμείς θα τα οδηγήσουμε στη γνώση κι αυτά θα μας οδηγήσουν στην επιγνωση που κάπου χάσαμε στο πέρασμα του χρόνου..Αλωστε, κάποιοι άνθρωποι εξακολουθούμε να είμαστε μεγάλα παιδιά, σ όποια ηλικία κι αν έχουμε φτάσει..!Ισως γι αυτό οι ''αξιότιμοι κύριοι τάδε'' μας υποτιμουν.. και κάνουνε βεβαια ότι μπορουν για να μας βγάλουνε απ τη μέση!Ισως ο κόσμος που γουστάρουνε να φτιάξουνε είναι..''ακατάλληλος για ανηλίκους''...!Ποιανού είναι όμως ο κόσμος;Δικός τους  ή του Θεου και των ανθρώπων που δεν ξεχνούν γιατί δε θελουν να ξεχάσουνε να είναι άνθρωποι..;Η Βασιλεία του Θεού, με άλλα λόγια ο Αιώνιος Παράδεισος,είναι η ΖΩΗ που ξεκινά απο αυτόν τον κόσμο και συνεχίζεται στην αιωνιότητα..Η ζωντανη ζωή, οπως την ονειρέυονται και τη ζουν τα παιδια..απο 2 μεχρι 22..κι 102 ακόμα ετών!!Μέσα σ αυτό το ξέφρενο κυνήγι, εξουσίας καθωσπρεπισμου, αλληλοφαγώματος βαθμοθηρίας και λοιπων, που συνηθίζουν να το λένε ζωή, και που όταν προσαρμοστεί ο ανθρωπος και παίξει σωστά, χαίρονται όλοι πως το παιδάκι επιτέλους μεγάλωσε, θα κάνουμε επιτέλους μια Στάση Ζωής..;Ο ΑρχάγγελοςΓαβριήλ ναι, στελνει στη γη τις ψυχές των παιδιών, καλώντας εμάς, που τα μεγαλώνουμε, να συνεργαστούμε μαζί του και να τα προστατέψουμε αληθινά, προστατεύωντας αρχικά την αυρα του παραδείσου που έχουν μέσα τους..Προσωπικά σπουδασα νηπιαγωγός με αυτό το όραμα..Γιατί αν σ έναν κηπο  με ανθισμένα αγουρα κρίνα πετάξουμε τα σκουπίδια μας, κι ο κήπος θα μαραθεί κι εμείς εντέλει θα βγούμε ζημιωμένοι..!



Μιχαέλα