ΕΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.....

Θλιβερό μα κι αισιόδοξο..Το βρήκαμε απόψε, σε μια βραδυνή μας πτήση ως του κόσμου τις καρδιές, λίγο πριν τα Χριστούγεννα....

Κάποιες ζωές δυστυχώς μοιάζουν με ερημα δεντράκια σκονισμένα, γιατί κάποιες άλλες ζωές τα κλέψανε όλα για πάρτη τους...Μα δεν τους τιμωρησε κανείς, κανείς δεν είπε τους άδικους κλέφτες γιατί τα χρήματα κι η εξουσία δυστυχώς τοποθετήθηκαν πάνω κι απο την ψυχή.....Η μήπως όχι..;

Νομίζω πως το ίδιο το  παιδι τους τιμώρησε αρχικά, βρίσκοντας πάντα ένα λόγο ν αγαπάει...Να στολίζει έστω και χωρίς φανταχτερα κι ακριβα δώρα το δέντρο του...Κι επειτα η Πριγκίπισσα του Ουρανου με τις στρατιές των αγγέλων, που πάντα έρχονται, να οδηγήσουνε αυτές τις ζωούλες στην αιωνια ευτυχία..Και ότι κάναν στη ζωή τους, την ψυχή τους, το δέντρο τους,θα το πάρουν μαζί τους....Γιατί ειναι στ αληθεια όμορφο να πολεμας και να νικάς με την αυλη δόξα της αγάπης και μόνο...Του πόθου και της λαχτάρας για τη Ζωή....

Εμείς όλοι αν δεν είμαστε ούτε στη θέση αυτού του παιδιού που δυστυχώς, ναι, συμβαινει στ αληθεια σε πολλες μορφές και με πολλές διαστάσεις, ούτε στη θέση των αδιάφορων, σκληρών περαστικων, μπορούμε να είμαστε αυτή η αστερόσκονη, που πετά επάνω απ τη ζωή του, και κάνει το φτωχό φοβισμένο δεντράκι του να μοιάζει παραμυθένιο..;

Οτι ανακαλύπτει κανεις στις αλλεπάλληλες πτήσεις του ταξιδιού της ζωής του, ας μην το προσπερνά και ας μην το χρησημοποιεί όπως τον σπρωχνει η μάζα να το χρησημοποιήσει....Ακουσε μέσα στο μυαλό και την καρδιά σου τη συνείδηση σου, τη λαχτάρα σου,πριν πράξεις, αν θες στ αληθεια να βρείς εναν κόσμο καλύτερο και να μην είσαι πιόνι στα εκάστοτε συστήματα που δε θα βαρεθουν ποτέ να παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους...


Το βλέμμα του δέντρου που αλάζει, αγωνιά, χαμογελά, δακρύζει θλίβεται, μου θυμισε αυθόρμητα την αγαπημένη μου ανάγλυφη εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ στους Μανταμάδες της Λέσβου....Θα μπορούσε να συμβολίζει το δέντρο και το φυλακα αγγελο των φτωχών κι αδικημένων, κι ωστόσο, ΑΝΘΡΩΠΩΝ, που οι αδικούντες οι οποίοι τους εφτασαν σ αυτή την κατάσταση, θέλουν οπωσδήποτε να βγάλουν απ τη μέση...Αλοιμονο όμως κι ευτυχώς, δεν το μπορούν.......

Αν κάποιος κάποτε ξανά, σε οποιονδήποτε ναό του κόσμου, θελήσει να πετάξει έξω, όπως εχουμε δει να συμβαίνει δυστυχώς, κάποιο παιδι, ένα φτωχο και απροστάτευτο παιδι, που ζητά λίγα ψίχουλα προσοχής ζεστασιάς και ζωής, ας θυμηθεί αυτό το βλέμμα...Το βλεμμα του δέντρου που αλάζει, που όντως, θυμίζει τόσο μια ανάλογη έκφραση που θα έπαιρνε σε ανάλογη περίπτωση, η μορφή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ μέσα απ το ολοζώντανο άγαλμά του.....

Αγγελος & Μιχαέλα