''Tonight Eternity Is An Open Door"....Σαν δακρυσμενη προσευχή απο συναισθήματα βαθιάς συγκίνησης,για ότι μπορεί, έστω για λίγο, ν αγγίξει το φως...!"Αποψε η Αιωνιότητα, είναι μια πόρτα ανοιχτή"..υμνεί το τραγούδι, κι η καρδιά μου αναριγεί κάθε φορά σε κάθε άκουσμα...Χιλιες εικόνες μυστικές, υγρά μονοπάτια της σιωπής στο βλέμμα , που αγγίζουν στην καρδιά τη θέωση..Ερωτας...!Μια λεξη τόσο γνωστή και άγνωστη,συνηθισμένη κι ασυνήθιστη, ποιητική κι όμως τόσο πεζά ξεπεσμένη στους βάλτους της ρηχότητας..Παντα, μα πάντα όμως, όταν ηχεί στην καρδιά το παράξενο ρίγος του, κάτι μεσα μας αναζητά πισω απο τις λέξεις..Στα βαθια ανεξερεύνητα νοήματα της ζωής..Εκεί που μια αγκαλιά κι ενα φιλί γίνονται πάθος και μαγεία,ταξίδι στο μυστικό κόσμο του θεού μέσα μας,σε μια μικρή ζωούλα, που απροστάτευτη,βγαλμένη απο καποιον αθεατο παράδεισο, αναδεύει στα σπλάχνα..Κι ύστερα γιενιέται, μεγαλώνει,ξεχνά πώς ήρθε στη ζωή κι όμως ερωτεύεται...!Κι ανακυκλωνει τη ζωή, της αγάπης το φως, το ταξίδι...Αγγελέ μου, για όλα όσα ζήσαμε μαζί, όλες τις στιγμές της τρυφερής ευτυχίας που μοιραστήκαμε κι ότι ονομάσαμε με της καρδιάς τον πολυτιμοψίθυρο,Αγάπη και Ερωτα, για όλες εκείνες τις στιγμές που υπήρξες ο φίλος μου, ο έρωτας της ζωής μου, το φως μου μες στο σκοτάδι, ο φύλακας άγγελος μου σ ευχαριστώ...Σ ευχαριστώ.. και για όλα αυτά τα Θεία δώρα που ζήσαμε και ζούμε, δε θελω στ αλήθεια να μιλήσω για τον ξεπεσμό του έρωτα...Για το βιασμό, το δάκρυ, τους ανθρώπους που ξεχάσαν να είναι άνθρωποι και πεταξαν στη λάσπη το δώρο του Αλλου, που στέκεται δίπλα τους προσφέρωντας ότι πολυτιμότερο έχει, τον εαυτό του τον ίδιο, την αγκαλιά την ψυχή και το σώμα του..Τους ανθρώπους που ξεχάσαν να είναι άνθρωποι, χαμένοι στον εγωισμό, τη μισαλοδοξία και τη ματαιοδοξία τους, που ξερουν μόνο να πληγώνουνε όποιον τους αγάπησε με την καθολικότερη και πιο δυνατή μορφή αγάπης, τον Ερωτα..Τους ανθρώπους που ξεχάσανε κι αυτοί τον εαυτό τους σ έναν ψυχρό δικαστή, που ξέρει μόνο να βαφτίζει το ομορφότερο συναίσθημα του κόσμου, τον έρωτα,τη σύνδεση μας με την ίδια τη ζωή και την αιωνιότητα, αμαρτία και.."πάθος"...!Μα θέλω τόσο να μιλήσω για το στώμεν καλώς του Ερωτα..!Την θεικότητα που εσωκλείει,τη μαγική διασταση που μπορεί να δώσει στη ζωή μας..Στη ζωή όλων μας!Γιατί καθε ψυχή που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγει...ότι όμορφο έζησε ή απλά ονειρεύτηκε κάποτε να ζήσει,ότι αγάπησε βαθιά γιατι την έκανε να νιώσει ότι αγαπήθηκε,όποιο ζεστό ερωτευμένο χέρι κράτησε μια κρύα νύχτα του χειμώνα το χέρι της, αφανίζοντας τα δάκρυα τη θλίψη και τη σιωπή..Γιατί οι ψυχές που ερωτεύονται αληθινά, ψελίζουν δίχως λέξεις τον ουρανό...Με ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια γυμνή αγκαλιά σε δυο σώματα αγάλματα, ξεχασμένα απ το χρόνο..Μια αγκαλιά που δε σκεφτεται το τέλος της, δεν ξεθωριάζει,δε βαριέται την ύπαρξη της ποτέ...κι έτσι αγγίζει μυστικά την αιωνιότητα..!Κάποιες φορές, η ύπαρξη του Αλλου, μοιάζει σαν ένα ζευγάρι σιωπηλά αγγελόφτερα που σε τυλίγουν τρυφερά..κι έτσι σε κάνουν να ξεχνάς τον πόνο την οργή το μίσος και την αδικία αυτού του κόσμου..Κι αν τα ξεχνάς για λίγο,μέσα σ αιώνιες στιγμές ομορφιάς και αγάπης,δεν συμετέχεις σ αυτά, δεν τα διαιωνίζεις..Ο Ερωτας, είναι η δύναμη που δίνει στον καθένα ένα χέρι να κρατά σφιχτά το χέρι του στη μάχη της ζωής......Η δύναμη της αμοιβαίας αυτοθυσίας και δοτικότητας που γίνεται δημιουργία..ευτυχία και ζωή..!Τί είναι όμως, αλήθεια ο έρωτας..;Το ατελείωτο ίσως, αναπαντητο πάντα ερώτημα του εσωτερικού θεεικού μας κόσμου για τον εσωτερικό θεεικό κόσμο του άλλου..Αναζητά αγωνιά και λαχταράει...Αναζητά τον Αλλον, μεσα απ την ένωση των ψυχών και τον σωμάτων..Μέσα απ τη φιλία, το γέλιο, το χάδι, το όνειρο, την αγκαλιά, το φευγαλέο αγγιγμα στο σώμα που απλώνει ένα ρίγος στην ψυχή...Και τότε νιώθεις πως ανοίγεις μες στα σύνεφα φτερά, ξεχνάς πως ζεις σ ένα σκληρο και άδικο κόσμο, και τότε έχεις τη δύναμη αληθινά να πολεμησεις..Να πολεμησεις το κακό με το κουράγιο και τη φλογα της αγάπης..!Για εκείνον ή εκείνη που αγαπάς, για τη ζωή που ανυπόμονα αναδεύει μες στο σώμα σου, στα όνειρα σου να πάρει σάρκα και οστά και να έρθει στον κόσμο....!Τότε η φωνη και η ανάσα του ανθρώπου, γίνεται μια τρυφερή μουσική, σταματά ο θάνατος και αρχίζει η ζωή...Σε ποιόν κόσμο;Σ αυτόν εδώ που ζούμε αρχικά, μα όταν ο άνθρωπος θα μάθει να εκτιμά τα τόσα δώρα του Θεου και το μεγαλύτερο ίσως όλων, τον Ερωτα, τη Θεία δύναμη της ίδιας της ζωής που καθημερινά πεταει στα σκουπίδια της πορνείας, των βιασμών, των ρηχών σχέσεων του "one night stand", της αμαρτιοφοβίας.....Το άλλο μισό δεν υπάρχει πια γιατί κανείς δεν το πιστεύει..Μα για όλους εμάς που το πιστέψαμε υπήρξε κι έγινε το δώρο της ζωής μας..Και γι αλλους, υπάρχει απλά στον κόσμο των ονείρων τους, κι αυτό είναι στ αλήθεια αρκετό, για να βρεθει μια μέρα και στο δρόμο της ζωής τους και να κάνει ο Ερωτας ο Αληθινός τον κόσμο στ αλήθεια καλύτερο..!Ποιός όμως δεν πληγώθηκε απο τον πληγωμένο μες σ αυτόν τον κόσμο έρωτα;Αγγελέ μου καποτε ένιωσα κι εγώ σαν πληγωμένος άγγελος που με σπασμένα τα φτερά κάνει τον πόνο της ψυχής του προσευχή και η κραυγή του ανατινάζεται στα ουράνια..Ηταν για κάποιον έρωτα που δεν ήξερε να προφέρει άλλη λέξη απο το εγώ...Δεν ήξερε να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός απο βία, δεν ήξερε τίποτα άλλο ν αναζητάπαρα εξουσία, χρήμα και δόξα..Ακόμα πονάω όταν τον σκέφτομαι...Μα δίπλα σου έμαθα πως η γυναίκα είναι ζωή και τρυφερότητα, κι ο αντρας προστασία αγάπη και δύναμη..Ενας ήρωας στον ουρανό που αναζητάει έναν ήρωα, αγγελικό φρουρό των κρίνων της ζωής, των εύθραυστων, σα βρέφη αγένητα, ονείρων της αγάπης....Κι οι δυό μαζί, είναι Θεός..!Μια ανοιχτη πόρτα στο φως της αιωνιότητας..!Γιατι στ αλήθεια δεν υπάρχει πιο βαθιά κι αληθινή αγνότητα, απο την πλήρη ένωση,σωμάτων και ψυχών, στον ουρανο της αληθινής, της Αιώνιας Αγάπης...!
Αυτοι είναι οι στίχοι απο κάποιο τραγούδι μου..Αφιερωμένο στο Μεγαλείο του αληθινού Ερωτα, στην Δύναμη της Ζωής που ανασαίνει τρυφερα, σωπαίνωντας, ανάμεσα σε τόσες άδειες λέξεις.....
Η Αρχαγγέλισσα του ονείρου έμεινε μόνη κι απόψε πάλι, θα μιλά με τη φωτιά κι όπως τα δακρυά της θα ραίνουνε τα κρίνα, στο παραμύθι σου θ΄ ανοίξει τα φτερά.. Κι εσύ τα μάτια σου θα κλείσεις μοναχός μες στον παραδεισό της για να ταξιδέψεις.. Το σ αγαπώ της ψέλισμα, ήχος γαλανός.. Πλοίο ακυβέρνητο η καρδιά της να κουρσέψεις.. Στη θάλασσά σου αργοβυθίζεται απαλά σαν το φεγγάρι μες στο εβένινο άγριο κύμα.. Κι όπως η νύχτα αυτή τα πεπλα της σκορπά της Αρχαγγέλισσας σου θ΄ακουσες το βήμα απ τ΄ ουρανού του νυχτωμένου τα σκαλιά μέσα στου ονείρου σου τα πετρωμένα δάση.. Ηχώ της θάλασσας στα χείλη της ξυπνά.. Μες στο βαθύ σου ύπνο θα ρθει να σε ψάξει.. Γερνει στο πλάι σου μ ολάνοιχτα φτερά στη ζεστή αγκάλη σου γυρεύει καταφύγιο.. Στο πρόσωπό σου χείλη αιθέρια, γαλανά ήπιαν της λήθης το φιλι, σ 'ερωτα επίγειο.. Κι εσύ που μ έκλεισες στο κάστρο της καρδιάς σου έλα και χαρισέ μου πάλι τα φτερά... μες τον ανάστερο ουρανό της μοναξιάς σου στα παραδείσια της ψυχής σου τα νησιά.. Θα μαι η Αρχαγγέλισσα του ονείρου σου τα βράδια που τ όνειρό σου θα σωπαίνει μοναχό.. στης γης χαμένο τα μισοσβησμένα χνάρια... Τα σιωπηλά φτερά μου πάλι θα φορώ, μες στην ψυχή σου θα έρχομαι να σ ανταμώνω σα δάκρυ αγάπης στη ματιά σου να κυλώ, στ΄απειρα βάθη να πετώ για σένα μόνο κάποιον ουράνιο να γυρέψω θησαυρό..
Μα είν΄ η Αρχαγγέλισα του ονείρου σου μονάχη κι απόψε πάλι, θα μιλώ με τη φωτιά.... Στο παραμύθι τα κλειδιά, η καρδιά σου τα χει που όλο σωπαίνει, και μ αινίγματα μιλά......!
Ειδικά αφιερωμένο σε σένα, που τόσο τ αγάπησες....... Μιχαέλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου