Θυμησου Αγάπη...

ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΦΩΣ...

 Συγκινημένος βαθιά με τις δύο προηγούμενες αναρτήσεις της Μιχαέλας, που εκφράζουν και το δικό μου πνεύμα απόλυτα, της θύμησα κάποιους δικούς της στίχους που υπενθυμίζουν μια όμορφη ελπίδα στου κόσμου τη μάχη,κι εκφράζουν το όμορφο ρηττό ''η Ισχύς εν τη Ενώσει''...Ενωση Θεού,Αγγέλων Αρχαγγέλων και Ανθρώπων, αλλά και Ανθρώπων μεταξυ τους σ όλα τα επίπεδα..Στον έρωτα, όπως είπες Μιχαέλα μου, αλλά και στην αληθινη φιλία, που καποιες φορές πραγματώνεται κι όταν οι άνθρωποι γνωρίζουν να εκτιμουν τους αληθινους μαχητές, στο επαγγελμά τους, στην οικογενειά τους, στην πόλη τους, στο περιβάλλον τους..Να στεκονται στο πλάι αυτών, των αληθινών μαχητών χωρίς ψευτικα ανήκειν υστεροβουλίας σε καπελωμένες παρατάξεις, συμπολεμιστές και συνάνθρωποι...! Και τότε η νίκη θα κερδιθεί, αν όλοι μαζί πολεμήσουμε για την ψυχή μας, με το σπαθί του πνευματος μας,αγέρωχοι κι ανεπηρέαστοι στα υστερόβουλα ψέματα όλων των δήθεν σωτήρων, των δήθεν μαχητων και διαμορφωτων σκέψης..Εμείς τη φλόγα της ψυχής μας μοιραζόμαστε μαζί σας ευελπιστώντας ν ανάψουμε  στην κάθε ψυχή τη δική της φλόγα...Μα ας συνεχίσουν οι στίχοι...!

Αγγελος

 ΘΥΜΗΣΟΥ ΑΓΑΠΗ...

Πληγές που ακόμα στάζουν αίμα και πονάνε..

Μα κάθε μέρα πιο βαθιά, πιο μακριά

με παρασέρνει ,

ένα αστέρι με πηγαίνει, μαζί με παίρνει..

Και μια φωνή που όλο μέσα μου σωπαίνει

απογειώνεται, ξεσπά μαζί μου,

πλάϊ μου πεθαίνει.

Κι αυτή η γή που μελαγχόλησε, γέμισε ψέμα,

Πές μου τι κράτησες εσύ σ’ αυτό το βλέμμα.;

Κάτι που όλα τ’  αγαπάει απ’ την αρχή, και ξαναζεί..

Κάτι που ανάβει μες στον ήλιο κι αγρυπνεί.!

Δάκρυ που κύλησε στα χρόνια που περνάνε,

που δεν γυρνάνε..

Σαν τα πουλιά απογειώνονται

και πιο ψηλά πετάνε..!

Σαν χελιδόνια στη Μεσόγειο,

μαύρα φτερά φοράνε

πάνω απ’ τη θάλασσα..

Θυμήσου αγάπη, όσα ξεχνάς να θυμηθείς,

πόσο στην πόλη αυτή, βαθιά μελαγχολείς..

Πόσες βραδιές στο σταυροδρόμι

κάτι προσπάθησες να πεις,

μόνο ο Θεός το είχε ακούσει

και οι σταγόνες της βροχής..

Θυμήσου αγάπη,

μέσα στη νύχτα έκανες τ’ όνειρο

μαχαίρι να κοπείς,

και τ’ ΄Αγιο Αίμα η προσευχή σου

προτού ακόμα γεννηθείς...

Θυμήσου αγάπη,

ντύθηκες άστρο και Χριστός μέσα στη νύχτα

για να ρθείς,

μέσα στους χτύπους της καρδιάς, να γενηθείς..!

Οι πόλεις άδειασαν

κι οι ποιητές πριν τα μεσάνυχτα,

γυρίζουν στο λιμάνι,

Μ’ ένα παλιό φεγγάρι μόνη συντροφιά,

λευκά χαρτιά..

Μες στην παλάμη απόψε λιώνουν την καρδιά,

μελάνι χύνεται, σταλάζει στα τραγούδια και γελά..!

Χορεύει πάνω απ’ του Αιγαίου τους αφρούς,

γυρνά χαράματα..

Κοιμάται η νύχτα μες σε γέλια και σε κλάματα,

μιλά για θαύματα

κι οι στίχοι στάζουνε φωτιά..!

Στεγνή ματιά,

βρεγμένα όνειρα, μισά στη μοναξιά..

Σε αθέατους κόσμους μ’ ένα αστέρι στα μαλιά,

είμαι εδώ, είμαι ξανά,

στη μουσική μου απόψε ράβω τα φτερά...

Πετάς ψηλότερα, ζητάς να φτάσεις

μια θλιμένη αστροφεγγιά..

Δεν θα σε βρουν ποτέ ξανά..

Και όμως τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα

όσο πατάς το ίδιο χώμα,

κι όσο νοιάζεσαι..!

Όσο τη σκέψη δεν αντέχεις

να μοιράζεσαι,

το φώς χρειάζεσαι..!

Είμαι κι εγώ, μαζί σου, εδώ,

βουλιάζω μέσα σου σαν άστρο στο κενό,

και σ’ αγαπώ..!

΄Ετσι θα χτίσουμε στη γή ένα κομμάτι ουρανό,

να ονειρευτώ...

Κι αν χαραμίζομαι,

στο όνειρό μου μυστικά εξαφανίζομαι

και εξαγνίζομαι..

Πάλι βυθίζομαι..

Κι όταν πετώ ψηλά θαρρώ πως υπνοτίζομαι..!

Θυμήσου αγάπη,

μέσα στα χρόνια μου τα δίχτυα σου δε χάλασα,

στη γή ας κρυστάλιασα..

Θυμήσου αγάπη, κοίτα πόσα άλλαξα..

Μα ως εδώ,

σαν την ψυχή που φεύγει από το σώμα της,

γεννήθηκα,

στα ουράνια ξέσπασα, στο φώς,

εκεί ξεπλύθηκα..!

Σαν καταιγίδα την αυγή, σαν μουσική,

στου κεραυνού μου την ορμή,

στο χώμα χύθηκα,

κι αν διαλύθηκα,

να σε ξεχάσω όμως αγάπη δεν θυμήθηκα..!

ΘΥΜΗΣΟΥ ΑΓΑΠΗ, ΠΟΣΕΣ ΨΥΧΕΣ

ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΝΣΟΛΑ,

ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ ΜΕ ΦΩΣ ΤΗ ΣΚΟΝΗ 

ΠΟΥ ΣΚΟΡΠΟΥΝ ΤΑ ΠΟΛΥΒΟΛΑ....!

Θυμήσου αγάπη,

τα χρόνια που έζησα στη γή, τα είδα όλα..

Και πάλι εδώ,

σαν το φαντάρο που φωνάζει απ’  τη σκοπιά

το σ’  αγαπώ,

φυλάω χαλάσματα, σε δρόμο ερημικό...

Στο μονοπάτι μου είδα νύχτα,

να γυρίζουνε οι ψυχές..

Θυμήσου αγάπη, ΑΓΑΠΗ, ΣΕ ΚΑΛΟΥΝΕ ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ....!!

Αγκαλιασέ μας,  σώσε μας, βοήθησέ μας...

Θυμήσου αγάπη, αγάπη φώναξέ μας...

Τη σκόνη του ήλιου απ’ το βουνό,

παρακαλώ να κάνει σκόνη τα φαντάσματα...

ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ Τ' ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ,

ενώνουν θραύσματα,

πετούν στη σκέψη μου επάνω απ’ τα χαλάσματα,

σκιές φωτός,

φωνή μέσα στα έπη και τα άσματα..!

Θυμήσου αγάπη,

της νύχτας σε γυρέψανε οι θαμώνες....

Πίσω απ’ τα χρόνια του πολέμου, σε λησμόνησαν

οι άγριοι χειμώνες...

Μα οι ανεμώνες,

ξαναθνίζουνε την ΄Ανοιξη..!

Κάπου στο φώς το μυστικό,

στων Αρχαγγέλων την κατάνυξη,

σαν μια ηχώ να ήρθε ξανά,

πιο δυνατά,

μ’ ένα αντιφέγγισμα στης λύτρωσης το δάκρυ,

που έσταξε κάποτε στου ονείρου μου την άκρη,

κι εκεί με γένησε...

Μέσα σε τάφο, ετούτη η γή, μας φιλοξένησε,

μα ήρθα ξανά..

μ’ ένα παράπονο στα χείλη

και μια πίκρα στην καρδιά..

Με δυό φτερά,

τα ξεκουμπώνω από τα χέρια

και τα ρίχνω στη φωτιά,

σε μια φωτιά αλλιώτικη,

που μες στις φλόγες το Χριστό ξαναγεννά,

το Φώς, 

που έγινε ορθάνοιχτη αγκαλιά..!

Και είμαι εδώ, σαν τον αετό

που αναφτερώνει και πετά..!

Στη μουσική θα γίνω στίχος,

το όνειρά μου να γυρέψω..

Θα γίνω σύνεφο, μες στη στρατόσφαιρα θα βγώ

να ταξιδέψω....

Γη, πόσο με πλήγωσες, άλλη μια μέρα..

Μα άλλη μι αυγή ακούραστα,

ξεσπάω στον αέρα,

φωνή που υψώνεται..!

ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΙΜΩΝΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, ΔΕΝ ΚΛΕΙΔΩΝΕΤΑΙ,

ΓΙΑΤΙ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ ΕΧΕΙ ΦΤΕΡΑ ΚΙ ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΤΑΙ..!!

Πέρα στου ορίζοντα το φώς,

θυμήσου αγάπη,κι εγώ σε γύρεψα σαν άνθρωπος τυφλός..

Φέυγω ξανά,

πάω να κουρνιάσω εκεί που αρχίζει ο ουρανός..

Από τη γή των Αρχαγγέλων,

αγάπη άγγελος φρουρός,

απόψε κράτα με....

Θυμήσου αγάπη, και αιώνια αγάπα με....

Σαν πληγωμένο αετόπουλο της γής,

ντύνομαι πάλι, τις φτερούγες τις χρυσές της προσμονής,

και της ζωής,

ΣΤΟΧΟΣ ΔΕ ΓΙΝΟΜΑΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ..!

Θυμήσου αγάπη,

δες καθαρά όσα δεν άντεξες να δείς,

μες στα θεμέλια σε χτίσανε της γης,

να μη με βρεις,

το φως ποτέ να μη μπορέσεις πια να δεις..

Θυμήσου αγάπη,

έχεις φτερά που ηχούν στον ίσκιο της ψυχής

και είσαι ο ήλιος ο αυτόφωτος της γής..!

Ναι, έχεις ΔΥΝΑΜΗ

που σπάει τον ιστό της φυλακής,

κι ανατινάχτηκες στα ουράνια,

ηφαίστειο ζωής..!

Κι άφησες φως την αστραπή σου,

στα θεμέλια της γής,

κι άνοιξες δρόμο μες στα σύνεφα,

γεφύρι επιστροφής...

Θυμήσου αγάπη,

στο σταυροδρόμι των ψυχών

κάτι που θέλησες να πείς,

κάτι απ’ την γή των Αρχαγγέλων,

σαν την ηχώ μιας προσευχής...

 

 Θυμήσου αγάπη, πως πάλι αιώνια θα ζεις,

μόνο ο Θεος καλά γνωρίζει

και οι σταγόνες της βροχής..... 

Μιχαέλα